ต้นเดือนที่ผ่านมา NASA ได้ประกาศให้ทุนสนับสนุนโครงการพัฒนาจรวด Pulsed Plasma Rocket (PPR) ที่อาจทำให้การเดินทางของมนุษย์ไปยังดาวอังคารใช้เวลาเพียงสองเดือน ซึ่งเร็วกว่าเทคโนโลยีปัจจุบันถึงเจ็ดเดือน และลดความเสี่ยงและค่าใช้จ่ายในการเดินทางได้อย่างมาก
PPR เป็นเพียงหนึ่งในความพยายามล่าสุดของสหรัฐฯ ในการส่งมนุษย์ไปดาวอังคาร ซึ่งเป็นความฝันที่ถูกพูดถึงมาหลายทศวรรษแล้ว ตัวอย่างเช่น ในช่วงต้นทศวรรษที่ 60 มีการเสนอให้ใช้ยานอวกาศพลังงานนิวเคลียร์สำหรับการเดินทางครั้งนี้
ตั้งแต่ก่อนที่ NASA จะส่งมนุษย์คนแรกไปเหยียบดวงจันทร์ สหรัฐฯ ได้ทุ่มเทเงินและเวลาไปกับโครงการสำรวจดาวอังคารมากมาย แต่ก็ยังไม่สามารถทำให้ความฝันนี้เป็นจริงได้ นอกจากปัญหาทางเทคโนโลยีแล้ว การเมืองก็มีบทบาทสำคัญในการขัดขวางความก้าวหน้าของโครงการเหล่านี้
Matthew Shindell ภัณฑารักษ์ของพิพิธภัณฑ์อากาศและอวกาศแห่งชาติ กล่าวว่า “การส่งมนุษย์ไปดาวอังคารเป็นเรื่องที่พูดกันมาตลอด แต่ไม่เคยเกิดขึ้นจริงเสียที”
เพื่อให้เข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าทำไมสหรัฐฯ ยังไม่สามารถส่งมนุษย์ไปดาวอังคารได้ แม้จะส่งหุ่นยนต์ไปสำรวจมากกว่าประเทศอื่น ๆ เราจะพาคุณย้อนรอยประวัติศาสตร์โครงการสำรวจดาวอังคารที่น่าสนใจ แต่ไม่เคยสำเร็จ
ทศวรรษ 1950: The Mars Project
ในช่วงทศวรรษที่ 40 และ 50 ยังไม่มีใครรู้ว่าจะพบอะไรบนดาวอังคาร แต่พวกเขารู้ว่าการเดินทางไปที่นั่นไม่ใช่เรื่องง่าย หนึ่งในคนแรก ๆ ที่พยายามแก้ปัญหานี้อย่างจริงจังคือ Wernher von Braun
ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง von Braun เป็นสมาชิกของพรรคนาซีและเป็นผู้สร้างจรวด V-2 หลังสงคราม เขาได้ทำงานเกี่ยวกับจรวดให้กับกองทัพสหรัฐฯ ในขณะเดียวกันก็เขียนนวนิยายเรื่อง “The Mars Project” ซึ่งเป็นแผนรายละเอียดแรกในการส่งมนุษย์ไปยังดาวอังคาร
เขาจินตนาการถึงภารกิจ 260 วันที่จะเริ่มต้นในปี 1985 ด้วยยานอวกาศ 10 ลำและลูกเรือ 70 คน “เขานั่งลงคำนวณและสร้างเรื่องราวทั้งหมดขึ้นมา” Shindell กล่าว
ในช่วงปลายทศวรรษที่ 50 von Braun ได้เป็นที่ปรึกษาในแผน 10 ปีแรกของ NASA ซึ่งรวมถึงการส่งยานสำรวจไปยังดาวอังคาร (การส่งมนุษย์ไปดาวอังคารจะเกิดขึ้นในภายหลัง) สิ่งที่เริ่มต้นจากนิยายก็ใกล้ความเป็นจริงมากขึ้นเมื่อ von Braun เริ่มทำงานที่ NASA ในอีกสองปีต่อมา
ทศวรรษ 1960: Mars by 1965
ในช่วงปลายทศวรรษที่ 1950 Theodore Taylor ผู้ทำงานเกี่ยวกับอาวุธนิวเคลียร์ที่ Los Alamos และ Freeman Dyson นักฟิสิกส์ทฤษฎี ได้เริ่มโครงการ Project Orion ที่ทะเยอทะยานในการสร้างยานอวกาศพลังงานนิวเคลียร์
ยานอวกาศนี้จะใช้เวลาพัฒนา 12 ปี มีค่าใช้จ่าย 100 ล้านเหรียญสหรัฐฯ ต่อปี และสามารถบรรทุกคนได้ 150 คน คำขวัญของพวกเขาคือ “Mars by 1965, Saturn by 1970”
อย่างไรก็ตาม NASA กังวลเกี่ยวกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นหากระเบิดนับร้อยลูกที่ใช้เป็นเชื้อเพลิงของจรวดเกิดระเบิดขึ้น
ในปี 1963 ทีมงานประสบปัญหาในการขอเงินทุนเพิ่ม ในปีเดียวกันนั้น สนธิสัญญาห้ามทดลองนิวเคลียร์ได้ถูกลงนาม ซึ่งขัดขวางความสามารถของทีมในการทดสอบยานพาหนะ
โครงการนี้ถูกยกเลิกในปีต่อมา
1965: ภาพระยะใกล้ของดาวอังคารครั้งแรก
แม้ว่า NASA จะมุ่งมั่นที่จะไปดวงจันทร์ในทศวรรษที่ 60 แต่ก็ไม่ได้ละทิ้งแผนการเกี่ยวกับดาวอังคารอย่างสิ้นเชิง
ในปี 1962 Ernst Stuhlinger นักวิทยาศาสตร์จรวดชาวเยอรมัน กำลังทำงานที่ NASA ในโครงการที่จะส่งยานอวกาศห้าลำพร้อมลูกเรือไปยังดาวอังคารในช่วงต้นทศวรรษที่ 80
ยานอวกาศที่ Stuhlinger วางแผนไว้นั้นมีขนาดใหญ่มาก ยาวเกือบ 500 ฟุต เมื่อเทียบกับกระสวยอวกาศของ NASA ที่มีความยาวไม่ถึง 200 ฟุต แต่ในขณะที่ NASA กำลังเร่งส่งมนุษย์คนแรกไปดวงจันทร์ พวกเขาจึงเปลี่ยนไปใช้ยานอวกาศที่มีขนาดเล็กและน้ำหนักเบากว่า สิ่งนี้ช่วยให้การเดินทางไปดวงจันทร์เร็วขึ้น แต่ก็เป็นการก้าวถอยหลังสำหรับดาวอังคาร
การเปลี่ยนแปลงนี้ “ลดประโยชน์ของ Apollo ในฐานะก้าวสำคัญทางเทคโนโลยีไปสู่ดาวอังคาร” David S. F. Portree เขียนไว้ใน “Humans to Mars: Fifty Years of Mission Planning, 1950–2000”
ในขณะเดียวกัน NASA รู้ว่าพวกเขาต้องการข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับดาวอังคารก่อนที่จะส่งมนุษย์ไปที่นั่น ดังนั้นในปี 1964 Jet Propulsion Laboratory ของ NASA ได้ส่งยานสำรวจลำแรกไปยังดาวอังคาร: Mariner 4
ภาพที่ยานสำรวจส่งมายังโลกนั้นเบลอและแสดงให้เห็นดาวเคราะห์ที่แห้งแล้งและรกร้าง แต่พวกมันเป็นภาพระยะใกล้ของพื้นผิวดาวอังคารภาพแรกที่ใคร ๆ บนโลกเคยเห็น
สรุป
การเดินทางของมนุษย์ไปยังดาวอังคารยังคงเป็นความท้าทายที่ยิ่งใหญ่ แม้ว่าจะมีความพยายามและความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีมากมาย แต่ก็ยังมีอุปสรรคอีกมากมายที่ต้องเอาชนะ ทั้งในด้านเทคนิค การเมือง และความปลอดภัย อย่างไรก็ตาม ด้วยความมุ่งมั่นและความร่วมมือจากทุกภาคส่วน เราอาจได้เห็นก้าวสำคัญในการสำรวจอวกาศครั้งนี้ในอนาคตอันใกล้นี้
